No one should postpone the study of philosophy when he is young, nor should he weary of it when he becomes mature, because the search for mental health is never untimely or out of season.
Letter to Menoeceus
Navrose and Nirang
What’s life like for a Zoroastrian today? A short piece by Dina Katgara (@dinakatgara) published in The Daily Californian.
دینا کاتگارا درباره زندگی به عنوان یک زرتشتی یا پارسی در عصر جدید.
Genetics and Iranian Studies
چندی پیش در مطلبی کوتاه درباره زبان‌شناسی تاریخی، با عنوان «آیا ایرانیان آریایی هستند؟»، به پژوهشهای ژنتیک اشاره کردم. در ادامه آن نوشته این دو کتاب را با توجه به این که هر دو به ایران هم میپردازند، اینجا معرفی می‌کنم.
پژوهش در مورد ژنتیک، نژاد و دی‌ان‌ای باستانی ممکن است در ابتدا برای مطالعات ایرانشناسی و فعالیت ما در سایت BiblioIranica موضوعی فرعی به نظر برسد. اما نتایج این نوع مطالعات میتوانند نقش مهمی در درک بهتر ما از پرسش‌های پیچیده‌ای مانند مهاجرت، رابطه خانواده‌های زبانی و ملی گرایی ایرانی بازی کنند. دو کتاب زیر، این موضوعات را از دیدگاه‌های متفاوت مورد بحث قرار می‌دهند و هر دو در گوشه و کنار به ایران هم میپردازند.
Burton, Elise. 2020. Genetic crossroads. The Middle East and the science of human heredity. Stanford: Stanford University Press.
آیا ایرانیان آریایی هستند؟ بخش یک
شخصی در توییتر پیشنهاد کرده بود که چیزی در مورد رابطه بین زبانهای هند و اروپایی و تئوری‌های نژادی و نژادپرستانه بنویسم. من هم گفتم، به روی چشم و بعد پشیمون شدم. چرا؟ چون موضوع از حد یک نوشته کوچک بزرگتر است و در موردش زیاد کتاب و مقاله نوشته شده. با این حال فکر کردم که چند جمله‌ای بنویسم که بد قولی نکرده باشم. سوال به این شکل بود:
Pellegrinis erster Fall
Marco Pellegrinis erster Fall, Ein Espresso für den Commissario, liegt mir ganz besonders am Herzen. Ich gewann das Buch in einer Verlosung, die der Autor, Dino Minardi, im März veranstaltet hatte. Doch bevor das Buch bei mir ankommen konnte, brach Covid-19 über uns herein, Lebensumstände änderten sich drastisch, zumindest meine, und so habe ich es erst 5 Monate nach dem Gewinn in meine Hände bekommen und lesen können. Am Anfang der Quarantäne war ja alles noch gut, aber als die Zeit vorantrieb, begann ich meine Bücher immer mehr zu vermissen. Kein großes Problem, aber der Lesealltag, symbolisch für alles Andere stehend, war durchbrochen und im Zentrum war dieses Buch, auf das ich mich sehr gefreut hatte.
On translation and exegesis
The following text first appeared on the blog of the Edinburg University Press on 4 August 2020. The original is here. I am reproducing it here without any textual alterations except some minor formatting.
On translation and exegesis in the Zoroastrian religious tradition
Zoroastrianism, now a minority faith in Iran and India, is an Iranian religion with a complex textual transmission reaching back to the remote antiquity.
The oldest layers of the surviving Zoroastrian texts are in Avestan language and commonly dated to the middle of the second millennium BCE. Exact dates and circumstances of composition, however, remain uncertain, so that little is known about the socio-political context from which these texts emerged. After two millennia of oral transmission, the texts were finally committed to writing, at a time when the language must have no longer been in active use.
Das Wasser am Hals
Das Wasser am Hals: Zwanzig Sätze über die Trägheit, eine Erzählung von Paul Bartsch, sticht nicht durch Geschichte und Handlung hervor, sondern durch Erzählstil und Aufbau. In dieser Hinsicht erinnert mich die Erzählung an die Romane, die man in der Schulzeit liest, um mit der Kunst der „großen“ Autoren vertraut zu werden.
The Endless Steppe
The Endless Steppe by Esther Hautzig is our second read aloud book project. I am reading this one, a recommendation by Cressida Cowell, to my younger son, the older one feverishly reading the first book in Philip Pullman’s new trilogy The Book of Dust.
Sorcery
I share with one of my sons an academic interest in matters of the other world. During lockdown we read Paul Stoller’s introduction to his chapter on “Rationality” in Taylor’s (1998) edited volume “Critical terms for religious studies“.
قورباغه
امروز گربه سیاه همسایه رو دیدم که با دقت زیاد دورخیز کرد، روی دیوار پرید و در لابه‌لای برگها و حصار چوبی گم شد. من ظرف میشستم. چند دقیقه بیشتر نگذشته بود که از همون سوراخ نامرئی گذشت و دوباره در حیاط ما پیدا شد، با چیزی، تکه نانی شاید، در دهانش. رفتم پنجره دیگر که ببینم چه چیزی در دهان دارد که قورباغه بخت برگشته چشمانش را به من دوخت. چه التماسی. سالها بود که دیگر قورباغه‌ای در حیاط خودمان ندیده بودیم. سراسیمه در را به قصد عملیات نجات باز کردم که شاید گربه از ترس قورباغه را زمین بگزارد. ولی دیگر دیر شده بود. روی دیوار چوبی بود و بعد سقف انباری، یک پرش دیگر و دوباره ناپدید شد. من ماندم و شرمندگی.